ปัจจุบัน "ปอม" เป็นเจ้าหน้าที่อนุรักษ์ โครงการฟื้นฟูประชากรเสือโคร่ง WWF-ประเทศไทย ประจำเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าอุ้มผาง นอกจากการทำงานอนุรักษ์ และรับบทบาทหน้าที่เป็นวิทยาการอยู่บ่อยครั้ง ปอมยังใช้เวลาว่างส่วนใหญ่กับ 'กล้อง' และเก็บทุกความทรงจำของเขาในพงไพรผ่านเลนส์

.
แต่การอยู่ห่างบ้านกว่า 700 กิโลเมตร ไม่เคยทำให้เขาหวั่นใจ เขากลับมีความสุข และสนุกที่ได้ใช้เวลาแทบทุกวันเป็นหนึ่งเดียวกันกับธรรมชาติ
.
“ตั้งแต่เด็กเราเกิดและโตที่สมุทรสาคร ก็ใกล้ ๆ กรุงเทพนี่แหละ แต่คนเยอะ ไหนจะโรงงาน รถติด มันวุ่นวายไปหมด ป่วยจิต พอมาอยู่ในป่า มันสงบดี สภาพจิตใจเราก็ดี ไม่วุ่นวาย ได้สูดอากาศสดชื่นทุกวัน บางที ตื่นมาตีหนึ่ง ตีสอง มารอถ่ายทางช้างเผือก"
.
ปอมไม่เคยใฝ่ฝันอยากทำงานอนุรักษ์สัตว์ป่า จนกระทั่งโรงเรียนจัดกิจกรรมทัศนศึกษา พาเขาและเพื่อน ๆ ไปส่องนก ณ ศูนย์ศึกษาธรรมชาติและสัตว์ป่าบึงบอระเพ็ด จังหวัดนครสวรรค์ เมื่อเขายังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 การได้มองเส้นขนและสีสันบนตัวนกหลากหลายชนิดในวันนั้น เกิดเป็นแรงบันดาลใจให้เขามองหาโอกาสที่จะพาตัวเองกลับไปอยู่ใกล้สัตว์ป่าและธรรมชาติอีกครั้ง
.
และใน 2 ปีต่อมา ปอมสามารถสอบเข้าคณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ โดยเลือกเรียนชีววิทยาป่าไม้ สาขาการจัดการสัตว์ป่าและทุ่งหญ้า เป็นวิชาเอก แม้จะเรียนจบแล้ว เขาก็ยังคงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขท่ามกลางธรรมชาติที่เขารัก และได้ทำงานที่มีความหมายต่อผืนป่า
.
"ผมก็เหมือนคนอื่น ๆ นะแหละที่อยากเห็นประชากรเสือโคร่งเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนผมก็อยากจะทำงานตรงนี้ต่อไป ผมเองก็ดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของงานอนุรักษ์”
.
.
ภาพทุกใบที่เขาถ่ายและแบ่งปันบนพื้นที่โซเชียลมีเดียของตนเอง ยังสร้างแรงบันดาลใจให้เพื่อนร่วมงานด้วยกันเองอยู่บ่อยครั้ง และแพนด้าหวังว่า ภาพถ่ายด้วยฝีมือที่ไม่เป็นสองรองใครของ "ปอม" หนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงจาก WWF-ประเทศไทย และบทสนทนาของเขา จะทำให้ใครหลายคนอยากออกไปโอบกอดธรรมชาติอีกครั้ง หลังวิกฤตโรคโควิด-19 คลี่คลาย หรือมีแรงฮึดอยากเข้ามาทำงานเป็นส่วนหนึ่งของวงการอนุรักษ์ เพื่อช่วยกันส่งมอบโลกที่อุดมสมบูรณ์มากขึ้น ให้กับคนรุ่นต่อไป
-----------
#WWFThailand
#TogetherPossible